1988թ․ Արցախյան շարժումը

1985թ. հետո գորբաչովյան  քաղաքականությունը Լեռնային Ղարաբաղի հայությանը հնարավորություն  տվեց հանդես գալու իրենց ոտնահարված իրավունքները պաշտպանելու և ԼՂԻՄ-ը Հայկական ԽՍՀ-ի հետ վերամիավորելու:Միաժամանակ Ստեփանակերտում և մարզի մյուս շրջկենտրոններում սկսեցին բազմամարդ հանրահավաքներ կազմակերպվել։Հանրահավաքներ էին կազմակերպվում նաև ՝ Երևանում և Հայաստանի մյուս շրջաններում․կարգախոսը <<Միացումն էր >>,որը նշանակում էր Ղարաբաղի միացումը Հայաստանին և դեռ մինչ այսօր այդ միացումը լաիարժեք չի ստացվել։Թեպետ մեզ 30 տարի թվացել է ,թե Ղարաբաղը միացել է Հայաստանին ,Արցախը մերն է և  Հայաստանի  անբաժան մասը։Սակայն 44 օրյա պատերազմը ցույց տվեց ,որ դա միֆ է։Իզուր չէ,որ պատմաբան  Լեոն  Արցախը համեմատել է «հսկայական միջնաբերդի» հետ, առանց որի «անհնար է երևակայել Հայաստանը»։ Կրեմլը արցախյան հիմնախնդիրը խորացնելով դարձրեց «անլուծելի»։ Արցախահայության շարժմանը կանգնելու համար 1988թ. փետրվարի 21-ից Հայաստանում զանգվածային ելույթների մեծ ալիք սկսվեց։1988թ. փետրվարի 22-ին Աղդամի շրջանից, իրենց ճանապարհին ամեն ինչ ավերելով, ադրբեջանական բազմահազարանոց  զորքը  շարժվեց Ստեփանակերտ՝ «կարգուկանոն հաստատե­լու», բայց Ասկերանի արվարձաններում կանգնեցվեցին և հետ շպրտվեցին։ Նրանց հաջորդ քայլը եղավ հայերի ցեղասպանությունը Սումգայիթում ,որը սկիզբ դրեց Ադրբեջանի հայության բռնագաղթի առաջին փուլին^[1]։ 1988թ. փետրվարի 27-29-ը Ադրբեջանի մայրաքաղաք Բաքվից 25 կմ հեռավորության վրա գտնվող Սումգայիթ քաղաքում կազմակերպվեց տեղի հայ ազգաբնակչության ջարդ, որի ընթացքում՝ տանջամահ արվեցին 27 հայեր, խոշ­տանգվեցին ու ծանր վիրավորվեցին հարյուրավոր մարդիկ։ 1989թ հուլիսի 21-ից սկսած՝ Ադրբեջանի կողմից Հայաստանը և Լեռնային Ղարաբաղը ենթարկվեցին տնտեսական շրջափակման։

Արցախի հարցը ներկայումս ամենաբարդ խնդիրն է ,ներկա պահին Հայաստան- Արցախ կապող միակ օղակը  ՝ Լաչինի  միջանցքն է ,որը լիակատար վերահսկվումէ ռուս խաղաղպահների կողմից։Հայ ժողովուրդը պետք է իր բոլոր ուժերը ներդնեն Արցախի անվտանգության ,Արցախահայության բարեկեցիկ կյանքի,ամուր սահմանների ,և արժանապատիվ ապագայի համար։Միահամուռ ջանքերով պետք է ամեն գնով հետ բերենք կորցրած ամեն թիզ հողը։

Պատմության փաթեթ

Իսրաել Օրի

Դիմադրության շարժումը ։—Ֆրանսիա

Ահաբեկչություն Մումբայ քաղաքում

Նիկոլեա Չաուշեսկի

Խորհրդային միություն

Կոմունիզմ

Կոմունիզմ

ժամանակակից Հայաստանում խոսել կոմունիստական գաղափարախության ու ուսմունքի մասին  բավական բարդ ու պարադոքսային խնդիր է,  քանի որ այն դուրս է գալիս զուտ ակադեմիական, ճանաչողական,  փիլիսոփայական ու քաղաքական խնդրի շրջանակներից՝ բախվելով հետխորհդային իրողությունների բերած հասարակական հարաբերություններին ու դրա թելադրած գաղափարախոսկան մոտեցումներին,  միանգամից հակադրության մեջ մտնելով հետխորհրդային իրականության հետ: 

Մի կողմից՝ խորհրդային փորձառությունը,  հիշողությունը դրա մասին, անհատական ու կոլեկտիվ նոստալգիան, մյուս կողմից էլ հետխորհրդային իրականությունը՝ կառուցված այդ հասարակագի փլուզման, դրա նկատմամբ ընդդիմության, հաղթանակի ու հակասովետականության վրա, որի հետևանքով վրա կոմունիզմի հարցը միանագամից  հայտնվում է «խորհրդայինի» ու «հակախորհդայինի» տիրույթում՝  այդպես ընկալվելով ու մատուցվելով քաղաքական հռետորաբանության մեջ, ԶԼՄ–ում  և այլն:  Ըստ այդմ էլ  այն կա՛մ ներկայացվում է, որպես անցյալ, կա՛մ էլ որպես ձախողված երևույթ:

Չնայած, որ կոմունիզմը երբեք իրականության մեջ գոյություն չի ունեցել, սակայն նույնականացվել է ԽՍՀՄ հետ,  թերևս այն պատճառով, որ այն կառուցելու դոկտրին էր հռչակված խորհդային երկրում ու այն կառավարվում էր համապատասխան անունը կրող կուսակցության   կողմից:

Սոցիալական արդարության, հավասարության, համերաշխության գաղափարները՝ հիմնված ընդհահուր սեփականության,  բարիքներից հավասար օգտվելու վրա, գալիս են դեռևս հին ժամանակներից՝ սկսած Հին Հունաստանից, այնուհետև  բնութագրական դառնում միջանդարյան Եվրոպայի մի շարք սոցիալական շարժումներում, իրենց դրսևորումներն ունենում նաև եկեղեցական կյանքում (օրինակ ֆրանցիսկյան միաբանություն և այլն), իսկ նոր ժամանկաներում՝ ասպարեզ գալիս արդեն իսկ սոցիալիստ ուտոպիստիների ինտելկտուալ ու հասրակական շարժումներ:

Խորհրդային միություն

31 տարի առաջ՝ 1991 թվականի դեկտեմբերին, Խորհրդային Միություն պետությունը դադարեց գոյություն ունենալ։ Այդ ժամանակ երկիրը խորը տնտեսական ճգնաժամի մեջ էր, ապրանքների և այլ անհրաժեշտ ապրանքների դիֆիցիտ, շատերը հոգնել էին խորհրդային իրականությունից։

ԽՍՀՄ-ի դրական կողմերը

1․Խորհրադային միությունում ժողովուրդը վստահում էր ապագային։Պետությունը գրեթե օրորոցից աջակցում էր իր քաղաքացուն. Անվճար բժշկություն,կրթություն, երաշխավորված աշխատանք, երաշխավորված արձակուրդներ, երաշխավորված թոշակներ։ Իսկ շատերի համար՝ երաշխավորված բնակարան։ Եվ միևնույն ժամանակ գների կայունությունը։

2․Խորհրդային ժողովուրդը իսկապես հավատում էին, որ ապրում է աշխարհի լավագույն երկրում։ Հայրենասիրությունն անկեղծ էր։ Շրջկոմի առաջին քարտուղարն ու այլախոհ գրողը կարող էին հավասարապես սիրել իրենց երկիրը և հարկ եղած դեպքում իրենց կյանքը տալ դրա համար։ Նույնիսկ արտագաղթողները, հեռանալով, չէին դադարում սիրել իրենց Հայրենիքը։

3․Խորհրդային ժողովուրդը համախմբված էր միասնական գաղափարով : Համախմբվածությունը դրսևորվում էր առօրյա կյանքում. Նորմալ էր համարվում երեխային հարեւանի մոտ թողնելը, ծերերին խնամելն ու հարեւանի հարսանիքի <աթոռները կիսելը>։

4․Խորհրդային գիտությունն ամենաուժեղներից էր աշխարհում։ Կարելի է հիշել ատոմային ռումբի և հրթիռային գիտության գողացված գաղտնիքները, բայց չնայած այն բանին, որ ամերիկացի գիտնականներն ունեին նույն գաղտնիքները, մերոնք արհեստական ​​արբանյակն ու առաջին մարդուն ավելի արագ տիեզերք արձակեցին։ Նրանք կառուցեցին առաջին ատոմակայանը և ստեղծեցին առաջին համակարգիչը։

5․Բայց օգուտները միայն նյութական չէին. Խորհրդային Միությունում ակտիվորեն մշակվում էր հարգանք ցանկացած աշխատանքի նկատմամբ։Այդ ժամանակ բոլոր մասնագիտությունները պետք ՝էին , բոլոր մասնագիտությունները կարեւոր էին։ Օրինակ ՝ դռնապանի տղան կարող էր ընկերանալ ակադեմիկոսի որդու հետ. Եվ նույնիսկ հարբեցողները չվերածվեցին անօթևանների, քանի որ ոչ ոք չէր կարող խաբեությամբ խլել նրանց բնակարանը։

ԽՍՀՄ-ի բացասական կողմերը

1․Խորհրդային առողջապահության հիմնական թերությունը, թերեւս, անհրաժեշտ բազմաթիվ դեղամիջոցների բացակայությունն էր։

2․Խորհրդային միությունը խիստ մոտեցում էր ցուցաբերում ազգային արժեքներից ՝ եկեղեցու նկատմամբ։Դպրոցներում ,մանկապարտեզներում և այլ վայրերում քարոզում էին աթեիստություն։Քանդում էին եկեղեցիները։Հոգևոր կյանքը հասցրվում էր նվազագույնի։

3․Մթերքները սպառվում էին ,էլեկտրոէներգիա գրեթե չկար։Մարդկանց հետապնդում էին իրենց քաղաքական կարծիքի համար։

4․Ամենուր քարոզվում էր կոմունիզմը։

5․Կար <Երկաթե վարագույր> մարդիկ չէին կարող գնալ արտասահման։Նրանց միայն թույլատրվում էր գնալ Խորհրդային 15 երկրները։

Նիկոլեա Չաուշեսկի

Նիկոլաե Չաուշեսկու գործունեության մասին-Նիկոլե Չաուշեսկին Ռումինիայի Խորհրդային Հանրապետության առաջին նախագահը՝1974-1989թ․,բայց  որպես այդպիսին նա երկիրը ղեկավարեց 1965 թ․-ից։70-ական թ․-ից սկսած Ռումիանիայում առավ Չաուշեսկուի անձի պաշտպանմունքը ,որը իր չափերով գերազանցեց Ստալինին ՝ԽՍՀմ-ում։Համեմատաբար կարճատև խաղաղ կառավարումից հետո, Չաուշեսկուիի վարչակարգը շուտով ձեռք է բերում առավել դաժան և ռեպրեսիվ բնույթ։ Համաձայն որոշ ակնարկների, Չաուշեվսկուիի  ստալինիստաան վարչակարգը ամենակոշտն էր ողջ սոցիալիստական երկրներում։Չաուշեվսկուի գործունեությունը խիստ դաժան էր համարվում նույնիսկ խորհրդային չափանիշներով։ Չաուշեվսկուին պատկանող Սեկուրիտատեն համարվում էր աշխարհի ամենադաժան գաղտնի ոստիկանությունը։ 1982 թվականին, նպատակադրվելով վճարել Ռումինիայի խոշոր արտաքին պարտքը, Չաուշեսկուն հրամայեց արտահանել երկրի գրեթե ամբողջ գյուղատնտեսական և արդյունաբերական արտադրանքը, ինչը հանգեցրեց սննդի, վառելիքի, էլեկտրաէներգիայի, դեղորայքի կրիտիկական սակավության և խորապես նվազեցրեց երկրի կենսամակարդակը։ 1989 թվականի դեկտեմբերի 17-ին, Երբ Չաուշեսկուն անվտնագության ուժերին կարգադրեց կրակ բացել Տիմիշոարայում բռնկված հակակառավարական ցույցի մասնակցիների վրա, երկրի կոմունիստական կառավարությունը վերջնականորեն տապալվեց։Չաուշեսկուն կնոջ՝ Ելենա Պետրեսկուի հետ փորձեց ուղղաթիռով հեռանալ մայրաքաղաքից, սակայն ճանապարհին ամուսինները գերեվարվեցին զինված ուժերի կողմից։Եվ հենց այդ նույն օր մահապատժի ենթարկեցին ՝ Նիկոլեա Չաուշեսկուն և իր կնոջը ՝ Ելենա Չաուշեսկուն։

Ահաբեկչություն Մումբայ քաղաքում

2008 թ. Նոյեմբերի 26-ին ահաբեկիչները թիրախ են դարձել Թաջ Մահալ պալատի հյուրանոցի վրա, հարձակվել են հնդկական հարստության եւ բարդության կարեւոր խորհրդանիշի վրա:

Մումբայի պատմական քաղաքում, նախկինում հայտնի է որպես Բոմբեյ, Թաջ Մահալ Պալաս հյուրանոցը հարուստ պատմությամբ ճարտարապետական ​​նշան է:

Նոյեմբերի 26-29-ի ընթացքում իսլամական ահաբեկիչները Վիկտորիա կայարանի շենքում սպանել էին մի քանի մարդու, պատանդներ էին վերցրել հինգաստղանի «Թաջ Մահալ» եւ «Օբերոյ» հյուրանոցներում, ինչպես նաեւ հարձակվել էին ոստիկանական  բաժանմունքի վրա: Ահաբեկչություններ էին կատարվել ընդհանուր առմամբ յոթ տեղամասերում։

Ավտոմատ զենքերով և ձեռքի նռնակներով ՝ ահաբեկիչները խաղաղ բնակիչներին թիրախավորել են Մումբայի հարավային մասի բազմաթիվ վայրերում, այդ թվում ՝ Չատրապատի Շիվաջի երկաթուղային կայարանում, հանրահայտ Լեոպոլդ սրճարանում, երկու հիվանդանոցներում և թատրոնում:

Ընդհանուր առմամբ, զոհվել է առնվազն 174 մարդ, այդ թվում ՝ անվտանգության ուժերի 20 աշխատակից և 26 օտարերկրյա քաղաքացի: Վիրավորվել է ավելի քան 300 մարդ: 10 ահաբեկիչներից 9 -ը սպանվել են, մեկը ձերբակալվել է:

Դիմադրության շարժումը ։—Ֆրանսիա

Դիմադրության շարժումը ազգային-ազատագրկան,հակաֆաշիստական շարժում էր ,երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին <<1939-1945թթ,>>՝գերմանական,իտալական և ճապոնական օկուպանտների դեմ։

Դիմադրության շարժումը դրսևորվեց պայքարի բազմազան ձներով՝ հակաֆաշիստական պրոպագանդա և ագիտացիա, ընդհատակյա գրականության հրատարակում և տարածում, գործադուլ և դիվերսիա օկուպանտների համար արտադրանք թողարկող ձեռնարկություններում, զենքի ն զինամթերքի փոխադրումների խափանում, պարտիզանական շարժում և այլն։Դիմադրության շարժման բարձրագույն ձևը համաժողովրդական զինված ապստամբությունն էր, որտեղ առաջատար դերը բանվոր դասակարգինն էր։ Շատ երկրներում (Հարավսլավիա, Լեհաստան, Ալբանիա, Վիետնամ և այլն) դիմադրության շարժումը վերածվեց ազգային-ազատագրական պատերազմի ընդդեմ ֆաշիստական զավթիչների։ Խորհրդային միությունում Հայրենական պատերազմի սկսվելու զուգահեռ դիմադրության շարժումը ուժեղացավ։Համարյա բոլոր երկրներում դիմադրության շարժումը ձեռք բերեց համազգային բնույթ։Դիմադրության շարժումը մեծ հաջողություններ ունեցավ Ֆրանսիայում։ 1944 թվականի գարնանը դիմադրության մարտական կազմակերպությունները միավորվեցին և ստեղծեցին ֆրանսիական ներքին ուժերի միացյալ բանակ (500 հզ․ մարդ), որտեղ ղեկավար դեր էին խաղում կոմունիստները։ 1944 թվականի ամռանը Իտալիայում ստեղծվեց միացյալ պարտիզանական բանակ (100 հզ․ մարդ), որն ազատագրեց Հյուսիսային Իտալիայի շատ շրջաններ։ Եվրոպայի և Ասիայի օկուպացված մյուս երկրներում ևս դիմադրության շարժումը մեծ չափով նպաստեց օկուպանտների ջախջախմանը։

Դիմադրության շարժումը բազմազան և տարբեր հայացքներ ունեցող մարդկանց էր ներառել ՝կաթոլիկներից մինչև կոմունիստներ Իր բնույթով ամեն մի երկրում լինելով խորապես ազգային, դիմադրության շարժումը միաժամանակ ինտերնացիոնալ էր, քանի որ ուներ մի ընդհանուր նպատակ՝ ջախջախել ֆաշիզմն ու միլիտարիզմը, ազատագրել օկուպացված տերիտորիաները։ Դիմադրության շարժման մեջ ընդգրկվել էին տարբեր ազգությունների մեծ թվով հակաֆաշիստներ, այդ թվում հայ ժողովրդի բազմաթիվ զավակներ, ինչպես սփյուռքահայեր, նույնպես և պատերազմի պայմաններում թշնամու թիկունքում հայտնված սովետական քաղաքացիներ։ Սփյուռքահայության առաջավոր, հակաֆաշիստորեն տրամադրված մասը Ֆրանսիայում,Բուլղարիայում,Հունաստանում,Իտալիայում,Ռումինաիայում, և Եվրոպայի այլ երկրներում, կոմունիստների ղեկավարությամբ, ակտիվորեն մասնակցեց դիմադրության շարժմանը՝ մարտնչելով ինտերնացիոնալ պարտիզանական ջոկատներում։ Պայքարելով իրենց երկրորդ հայրենիքի ազատագրության համար, սփյուռքահայերը միաժամանակ իրենց լուման էին ներդնում սովետական ժողովրդի հաղթանակը արագացնելու գործում։ Նրանց մասնակցությունը դիմադրության շարժմանը առավել ցայտուն դրսևորվեց Ֆրանսիայում, որտեղ այն ղեկավարում էին «Հայ ազգային ճակատը» ն Ֆրանսիայի կոմունիստական կուսակցության հայկական հատվածը։ Ֆրանսիայի դիմադրության շարժման ականավոր գործիչներից էր Միսաք Մանուշյանը։ Փարիզի շրջանում գործող նրա ղեկավարած չորս ինտերնացիոնալ ջոկատները («Ստալինգրադ», «Վիկտոր Հյուգո», «Ազատություն», «Չապաև») նյութական և մարդկային մեծ կորուստներ պատճառեցին թշնամուն։ Ֆրանսիայի ազգային հերոս Մ․ Մանուշյանին և նրա ընկերներին ֆաշիստները գնդակահարեցին 1944 թվականի փետրվարի 21-ին։և անարխիստներ։

Օգտվել եմ տարբեր աղբյուրներից։

Իսրաել Օրի

Իսրայել Օրու ներդրումը Հայոց ազատագրական պայքարում շատ մեծ էր:

Երբ Օրին ապրում էր Գերմանիայի Դյուսելդորֆ քաղաքում, նա կայսընտիր իշխան Հովհան Վիլհելմի հետ քննարկում էր Հայաստանի ազատագրության վերաբերյալ իր առաջարկները:  Հովհան Վիլհելմին հետքրքրում էին նրա առաջարկները և նա համաձայնվել էր օգնել:

Իսրայել Օրու առաջարկով նա եկել էր Հայաստան և մասնակցել էր Անգեղակոթի ժողովին, որը տեղի է ունեցել 1699 թվականին: Ժողովի ժամանակ որոշվում է, որ Օրին պետք է շարունակի բանակցությունները ուրիշ եվրոպական երկրների և ռուսական իշխանությունների հետ:

Վերադառնալով Եվրոպա՝ Օրին Վիլհելմին ներկայացրել էր Հայաստանի ազատագրության ծրագիրը, որը հայտնի էր “Պֆալցյան ծրագիր” անվանումով: Հովհան Վիլհեմը հավանություն է տալիս ծրագրին և առաջարկում է Օրուն գնալ Ֆլորենցիա և Վիեննա՝ այնտեղի տիրակալների համաձայնությունը ևս ստանալու համար: Ֆլորենցիայի դուքսը համաձայնվում է, իսկ Վիեննայի արքունիքում հրաժարվում են, որովհետև 1699-ին արդեն հաշտության պայմանագիր էին կնքել Թուրքիայի հետ:

1701 թվականին Իրայել Օրին գնում է Ռուսաստան և Պետրոս I-ին ներկայացնում Ռուսաստանի օգնությամբ Հայաստանը ազատագրելու ծրագիրը: Պետրոս I-ը զբաղված էր Հյուսիսային պատերազմով, այդ պատճառով հուսադրում է Օրուն, որ կզբաղի այդ հարցերով պատերազմից հետո: Որպես ռուսական դեսպան, նա Օրուն ուղարկում է Պարսկաստանում և Անդրկովկասում իրավիճակին ծանոթանալու համար: Իսրայել Օրուն տրվում է ռուսական բանակի գնդապետի աստիճան:

Իսրայել Օրին, սակայն, մեկնում է նախ Եվրոպա և Հռոմի պապից ստանում պարսից շահին ուղղված նամակը, որտեղ խնդրվում էր հալածանքներ թույլ չտալ քրիստոնյա բնակչության նկատմամբ:

1708 թվականին Իսրայել Օրին դեսպանական խմբով ժամանեց Շամախի քաղաք, իսկ 1709 թվականին շարունակեց իր ճանապարհը, եղավ Պարսկաստանի մայրաքաղաք Սպահանում և նույն թվականի կեսերին վերադարձավ Անդրկովկաս:

Ռուսաստան վերադառնալու ժամանակ Օրուն միացավ նաև Գանձասարի կաթողիկոս Եսայի Հասան-Ջալալյանը: Ասրտախանում 1711 թ. Իսայել Օրին անակնկալ մահացավմ իսկ Եսայի Հասան-Ջալալյանը վերադաձրավ Արցախ:

Մարիա Անտուանետա

Կենսագրություն-Սուրբ Հռոմեական կայսր Ֆրանցիսկոս I- ի և Հաբսբուրգյան հզոր կայսրուհի Մարիա Թերեզայի 15-րդ երեխան `Մարի Անտուանետան, ծնվել է Ավստրիայի Վիեննա քաղաքում 1755 թ.: 1766 թ.-ին, որպես ֆրանսիական և Հաբսբուրգյան գահերի նոր դաշինքը ամրապնդելու միջոց, Մարիա Թերեզան խոստացավ իր աղջկան ամուսնացնել ապագա Ֆրանսիայի թագավոր Լուի 16- ին: Չորս տարի անց Վիեննայում ամուսնացավ Մարի Անտուանետան : Նրանք 15 և 16 տարեկան էին, և երբեք չէին հանդիպել ,1770 թվականի մայիսի 16-ին Վերսալում գտնվող թագավորական մատուռում տեղի ունեցավ երկրորդ հարսանեկան շքեղ արարողությունը: Ավելի քան 5000 հյուրեր դիտում էին, թե ինչպես են երկու դեռահասներ ամուսնանում։Նրա համար կյանքը այնքան էլ հեշտ չէր։

Կյանքը ամուսնության ընթացքում-

Օրինակ՝ նա պալատի տարածքում կառուցված էր տիպարային ֆերմա, որպեսզի նա և իր սպասող տիկնայք կարողանային հագնվել բարդ տարազներով և ներկայանալ որպես կթվորուհի և հովիվուհի:

Նույնիսկ լուրեր էին տարածվել այն մասին, թե իբրև Մարիան անբորայական է: Շուտով նորաձև դարձավ՝ Մարիային մեղադրել ֆրանսիայի բոլոր խնդիրների մեջ;

Փաստորեն, ազգի դժվարությունները երիտասարդ թագուհու մեղքը չէին: Տասնութերորդ դարի գաղութային պատերազմները, մասնավորապես Ամերիկյան հեղափոխությունը, որում ֆրանսիացիները միջամտել էին գաղութարարների անունից, հսկայական պարտք էին ստեղծել ֆրանսիական պետության համար: Մարդիկ, ովքեր Ֆրանսիայում ունեին ունեցվածքի մեծ մասը, ինչպիսիք են Կաթոլիկ եկեղեցին («Առաջին կալվածք») և ազնվականությունը («Երկրորդ կալվածք»), սովորաբար ստիպված չէին հարկեր վճարել իրենց հարստության համար. Իսկ հասարակ մարդիկ, իրենց զգում էին ճնշված բարձր հարկերից և վիրավորված էին արքայական ընտանիքի նկատելի ծախսերից:

Լուի XVI- ը և նրա խորհրդականները փորձեցին հարկադրման ավելի ներկայացուցչական համակարգ մտցնել, բայց ազնվականությունը դիմադրություն ցույց տվեց:

(Հանրաճանաչ մամուլը դրա համար մեղադրեց Մարի Անտուանետային. Նա, ի միջի այլոց, հայտնի էր որպես «Մադամ Վետո», չնայած նա հեռու էր ազնվականության արտոնությունները պաշտպանող Ֆրանսիայի միակ հարուստ մարդուց):

1789 թ.-ին Վերսալում հանդիպեցին բոլոր երեք կալվածքների ներկայացուցիչները (հոգևորականությունը, ազնվականությունը և հասարակ ժողովուրդը), որպեսզի մշակեն Ֆրանսիայի պետության բարեփոխման նախագիծը, բայց ազնվականներն ու հոգևորականները դեռ դժկամ էին հրաժարվել իրենց լիազորություններից:

«Երրորդ անշարժ գույքի» պատվիրակները, ոգեշնչվելով լուսավորական գաղափարներից ՝ անձնական ազատության և քաղաքացիական հավասարության մասին, ստեղծեցին «Ազգային ժողով», որն առաջին անգամ կառավարությունը դնում էր Ֆրանսիայի քաղաքացիների ձեռքում:

Միևնույն ժամանակ, պայմանները սրվեցին հասարակ ֆրանսիացիների համար, և շատերը համոզվեցին, որ միապետությունն ու ազնվականությունը դավադրություն են կազմակերպում իրենց դեմ: Մարի Անտուանետան շարունակում էր մնալ հարմար թիրախ նրանց կատաղության համար: Ծաղրանկարիչներն ու բրոշյուրները պատկերում էին նրան որպես «ավստրիական պոռնիկ», որն ամեն ինչ անում է ֆրանսիական ազգը խաթարելու համար: 1789-ի հոկտեմբերին փարիզուհիների ամբոխը, որը բողոքում էր հացի և այլ ապրանքների բարձր գնի դեմ, շարժվեց դեպի Վերսալ, ամբողջ թագավորական ընտանիքը քարշ տվեց դեպի քաղաք և նրանց բանտարկեց Թուիլերիում:

1791-ի հունիսին Լուի XVI- ն ու Մարի Անտուանետան փախան Փարիզից և շարժվեցին դեպի Ավստրիայի սահման, որտեղ, ըստ լուրերի, թագուհու եղբայրը ՝ Հռոմեական Սուրբ կայսրը, սպասում էր զորքերով, որոնք պատրաստ էին ներխուժել Ֆրանսիա, տապալել հեղափոխական կառավարությունը և վերականգնել միապետությունը և ազնվականությունը: Այս դեպքը, շատերին թվում էր, ապացույցն էր այն բանի, որ թագուհին պարզապես օտարերկրացի չէր. Նա դավաճան էր:

Հետագա ընթացող դեպքերը:

Թագավորական ընտանիքը վերադարձվեց Փարիզ, իսկ Լուի XVI- ը վերականգնվեց գահին: Այնուամենայնիվ, շատ հեղափոխականներ սկսեցին պնդել, որ պետության ամենանենգ թշնամիները ոչ թե ազնվականներն էին, այլ հենց միապետերը:

1792 թվականի ապրիլին, մասամբ, որպես թագավորի և թագուհու հավատարմությունը ստուգելու միջոց, Յակոբինի (արմատական հեղափոխական) կառավարությունը պատերազմ հայտարարեց Ավստրիային: Ֆրանսիական բանակը խառնաշփոթ վիճակում էր, և պատերազմը լավ չէր ընթանում. Իրադարձությունների մի շրջադարձ, որոնք շատերը մեղադրում էին օտարերկրյա ծննդյան թագուհուն:

Օգոստոսին մեկ այլ ամբոխ ներխուժեց, տապալեց միապետությունը և ընտանիքը փակեց աշտարակում: Սեպտեմբերին հեղափոխականները սկսեցին հազարավոր կոտորել ռոյալիստ գերիներին: Մարի Անտուանետայի լավագույն ընկերներից մեկը ՝ արքայադուստր դե Լամբալի մարմինը բաժանեցին փողոցում, և հեղափոխականները նրա գլուխը և մարմնի մասերը քաշ տվեցին Փարիզի միջով: Դեկտեմբերին Լուի XVI- ը դատվեց դավաճանության համար. , նա մահապատժի ենթարկվեց:

Մարի Անտուանետայի դեմ արշավը ուժեղացավ: 1793-ի հուլիսին նա կորցրեց խնամակալությունը իր փոքր որդու նկատմամբ, որը ստիպված էր մեղադրել նրան սեռական բռնության և ինցեստի մեջ հեղափոխական դատարանի առջև: Հոկտեմբերին նա դատապարտվեց դավաճանության համար և ուղարկվեց գիլյոտին: Նա 37 տարեկան էր:

Մահ

Մարի Անտուանետան մահապատժի ենթարկվեց Ֆրանսիայում, Փարիզում, 1793 թվականի հոկտեմբերի 16-ին ՝ ամուսնու մահից ամիսներ անց: Նրա կրտսեր որդին ՝ Լուի-Չարլզը, հետագայում մահացավ հեղափոխության ընթացքում տուբերկուլյոզից և թերսնուցումից: Նրան թաղեցին Սենթ Դենիսի տաճարում: Նրա ավագ դուստրը ՝ Մարի Թերեսը, նրանց ընտանիքից միակն էր, ով վերապրեց հեղափոխությունը:

Օգտվել եմ ՝https://www.history.com/topics/france/marie-antoinette,https://history.state.gov/milestones/1784-1800/french-rev

Պատմություն, թարգմանություն Ասորական կայսրություն․․․

7-րդ դարի ասորական արքա Աշուրբանիպալը Ասորեստանի մայրաքաղաք Նիմրուդում կառուցեց իր շքեղ պալատը Տիգրիս գետի ափին ՝ արքայի և նրա բազում ենթականների հիմնական ջրի աղբյուրը:Ասորական կայսրությունը սկսվեց մ.թ.ա. երկրորդ հազարամյակին , որպես տարածաշրջանային խոշոր տերությունը՝ Միջագետքում, բայց հետագայում աճեց իր չափը ,մ.թ.ա. առաջին հազարամյակում: Մի շարք հզոր կառավարիչների ներքո ՝ դառնում է աշխարհի ամենավաղ կայսրություններից մեկը:Ասորեստանը գտնվում էր Միջագետքի հյուսիսային մասում, որը համապատասխանում է ժամանակակից Իրաքի, ինչպես նաև Իրանի, Քուվեյթի, Սիրիայի և Թուրքիայի որոշ շրջաններին: Նրա կարգավիճակը ենթարկվեց բազմաթիվ փոփոխությունների. չնայած երբեմն անկախ պետություն էր, այն նաև ընկավ Բաբելոնյան կայսրության, իսկ ավելի ուշ ՝ Միտթանիի իշխանության տակ: Բայց ի տարբերություն այլ ազգային պետությունների, պատերազմում իրենց առաջընթացի պատճառով, ասորիները պահպանում էին իրենց հողերը, իսկ մյուս պետություններն ու կայսրությունները բարձրանում և ընկնում էին իշխանությունից:Ասորիները պատրաստ էին տարածաշրջանում ավելի մեծ իշխանություն ստանալու համար: Մ.թ.ա. մոտ 900 թ․, ասորական թագավորների նոր շարքը, սկսած Ադադ Նիրարի Երկրորդից, բարձրացավ և հանեց Ասորեստանի սահմանները հսկայական կայսրության։Ադադ Նիրարի Երկրորդը և նրա իրավահաջորդները պատերազմի նոր մեթոդներ օգտագործեցին ՝ մեկ առ մեկ տիրելու թշնամու քաղաքներին: Ասորիները մի քանի առավելություն ունեին, որոնք նրանք զարգացնում էին սերունդներ շարունակ, մինչ մյուս կայսրությունները գալիս ու գնում էին:Նրանք տարածքում առաջինն էին, ովքեր պատրաստեցին երկաթե զենքեր, որոնք գերազանցում էին իրենց թշնամիները օգտագործող բրոնզե զենքերը: Երկաթի մշակման նրանց հմտությունը նրանց թույլ էր տալիս ավելի էժան զենքեր և պաշտպանիչ իրեր պատրաստել, ուստի ավելի շատ զինվորներ կարող էին օգտագործել դրանք:Այս առաջխաղացումները թույլ տվեցին ասորիներին հարձակման անցնել և առաջին անգամ հարձակվել հարևան տարածքների վրա, ինչը հանգեցրեց նրանց կայսրության ընդլայնմանը:Ասորական կայսրությունը իշխանությունը պահեց հարյուրամյակներ: Բայց մ.թ.ա. 600 – ականներին կայսրությունը չափազանց մեծ էր պահելու համար, և այն քանդվեց: Անգամ նրա անկումից հետո կայսրության ժառանգությունը շարունակեց ապրել հետագա քաղաքակրթությունը։

Օգտվել եմ ՝https://www.nationalgeographic.org/encyclopedia/assyrian-empire/