1)Ու մտան երկու գեղանի
Աղջիկներ՝ հուր-հրեղեն…
Մոտեցան կլոր սեղանին,
Դրեցին գավաթներ հողե։
Ու ճկուն շարժումով մի պարե՝
Իրենց սեգ ողջույնը տվին…
Ուխտավո՛ր, նման մի արև
Մի՛ անգամ թող կյանքդ արևի։
Հուր -հրեղեն,Կլոր,Ճկուն,Սեգ
2)
Երկու լույս էին վառ նրանք…
Երկու բոց՝ սպիտակ ու սև,
Երկու խոլ արև հուրհուրան,
Երկու հուր հրաշքներ լուսե…
Մեկի բոյը— սեգ մինարեթ[3],
Մյուսինը— սև՛ մի սոսի.
Մեկը վառ, պայծառ մի արև,
Մեկը կաթ, արծաթ մի լուսին։
Սպիտակ, սև,հուրհրան,լուսե,սեգ,պայծառ
3)
Մոռացել էի արդեն ես
Իմ սրտի թագուհուն լուսե,
Որի դեմքը կյանքում հողմածեծ
Տարինե՜ր էի երազել։
Մոռացա կարոտը իմ վառ,
Մոռացա թագուհուն իմ անգին,
Որի մի՛ հայացքի համար
Ես դարձել էի խաչակիր։
Լուսե,վառ, անգին
4) — Հանգի՜ստ ասպետիդ վաստակած—
Ու ոտքի ելավ Անդոն։
Մռայլ՝ բարձրացավ ու գնաց,
Հեռացավ, որպես հուշ անթով։
Ու նրա ետևից գնացին
Աղջիկները հո՛ւր-գեղանի…
Իսկ ես… մինչև լույս մնացի՝
Կռթնած կլոր սեղանին։
Հանգիստ, մռայլ,հուր,գեղանի,
5)
Անապատ էր արդեն գորշ ու շոգ
Իմ հոգին՝ տապ ու մթին,
Ուր անբավ կարոտը ճնշող
Հղանում էր տենդեր անմեկին։
Կախված էր իմ գլխին կարծես
Անշարժ ու շոգ մի արև—
Ու ծարավ արշավում էի ես
Դաշտերում անջուր— մոխիրե…
Գորշ,շոգ,տապ,ծարավ
6)
Այն գիշերը ուշ լուսացավ,
Այն գիշերը տևեց մի դար։
Այն գիշերը անթի՜վ անգամ
Ես Կարմիր Քաղաքը մտա։
Այն գիշերը խեղդամահ արի
Իմ սրտում հազար սարացին[7],—
Եվ նայում էին ինձ խավարից
Այն կույսերը հուր-հրածին…
Ուշ,խեղդամահ,հուր, հրածին
7)
Առավոտը, մռայլ, բացվեց։
Դուրսը մութ էր, մրրիկ ու քամի։
Գլխիկոր՝ դեռ նստած էի ես՝
Կռթնած կլոր սեղանին։
Իմ սրտում անապատ էր արդեն,
Իմ սրտում կեսօ՛ր էր արդեն շոգ—
Երբ դղյակը դանդաղ զարթնեց.
Լսեցի հեռու մի շշուկ։
Մռայլ, կռթնած, շոգ,դանդաղ
Մեր օրերում խոսքի գրեթե մեծ մասը գերակշռում է ածականը ։Մարդիկ օրվա մեջ գրեթե մեկ անգամ կամ ավել օգտագործում են ածական։Հիմնականում օգտագործում ենք շատ պարզ ածականներ։
Երիմյան Լիլիկ 
